Nokkurt samansafn

Komið hefur fyrir besta fólk að muna ekki fyrir hvað uppstigningardagur stendur.

Nú skal skýrð í nokkrum línum

nafngjöf dags í ljóði:

Fór að gá að föður sínum

frelsarinn okkar góði.

 

 

Nú er hún Stebbabúð stekkur.

Stuðlaði að fallinu hrekkur.

Snorri með snilli

sneið fékk af hylli:

Á verslun hans vísaði hlekkur!

 

 

Ákveðið tilefni er ekki gefið upp fyrir þessa vísu,

en það hlýtur að vera hægt að finna eitthvað:

Oft var til útlanda sendinefnd send.

Sífellt fjölgaði ræðunum.

En helvíti finnst mér nú handahófskennd

hnattræn skipting á gæðunum.

 

 

Misheppnað atriði. Tekið skal fram til að gæta fullrar varúðar að þetta er uppspuni frá rótum:

Smeygðu sér bakraddir smeykar inn,

smámæltar, valtar á fótunum.

En verra að víóluleikarinn

var ekki með á nótunum.

 

 

Það er augljós, þykir mér,

þörf á einum léttum

svona þegar ekkert er

almennilegt í fréttum!

 

Ef á flest það svört er sýn

sem er efst á baugi,

þá er ljóst að það er brýn

þörf á léttu spaugi.

 

Nú skal ekki að neinum sneitt.

Nú skal látið vaða!

Vísa ort um varla neitt

veldur tæpast skaða.

 

Sérhverja nótt og sérhvern dag

samviska manna vakir.

Bindast kann um það bræðralag

að bera af sér allar sakir.

 

Víst er svo málum varið að

vel ég aðstæður þekki;

ég get svei mér þá svarið það:

Svoleiðis var það ekki!

 

Einn þótt kuldinn alltaf bagi,

öðrum finnst of heitt,

en eilíft þus af þessu tagi

þýðir ekki neitt.

 

Þó að þið öskrið og æpið

og ykkur sé bölvið tamt,

er ekki heldur hæpið

að haga sér svona samt?

 

Til að gá hvort veröldin virki

ég vakna á morgnana hress,

þá gerist það oft að ég yrki

umfram tilefni þess!