Ég er skáld

Efirfarandi vers orti ég í sjálfsvorkunnar og volæðiskasti fyrir einhverjum áratugum, en af einhverjum ástæðum eru þau meðal fárra slíkra sem ég kann utanað, því ég hef ekki lagt mig sérstaklega eftir að læra eigin vísur:

Þegar loks héðan af foldu ég fer
og fjörið er storknað í æðum,
þá verður enginn sem man eftir mér
og mínum ágætu kvæðum.

Þá minnist mín enginn af íslenskri þjóð
og enginn mun kvæði mín þylja,
því þegar ég yrki þá yrki ég ljóð,
sem enginn fær megnað að skilja.