Lítillátur ljúfur kátur

Seint mun höfundur eftirfarandi ljóðs verða kallaður ljóðskáld, enda þótt þokkalega hagmæltur sé.Kannski stafar það af meðfæddri hógværð hans og lítillæti sem augljóst er af þessu ljóði hans.

Ég sá það var hófanna leitað um ljóð
og launum heitið þeim bestu.
Þá mundi ég eftir hvað mín eru góð,
mér finnst þau bera af flestu.

Ort get ég kvæði eitt á blað,
ekki með neinum galla.
Verst er bara ég veit ekki um hvað
vísurnar eiga að fjalla.

Reyra ég skal með ró og spekt
í rímbönd og stuðla alla
eitthvað sem mér finnst menningarlegt
og mönnum hlýtur að falla.

Kvæði mín eru verðlauna verð.
Vart fer það mála á milli.
Ég er svo lipur við ljóðagerð
að líkast til jaðrar við snilli.

Leiftur míns anda skín svo skært
skáhallt um sálargluggann;
þótt yrkja líka sé öðrum fært,
allt mun það falla í skuggann.

Að þessu tæplega gruflandi geng.
Í grafgötu fer ekki neina.
Engan hlaut menningin ómtærri feng
né andlega snilli svo hreina.

Háttvísin æ mér hefur fylgt
og hógværðin valdið raunum.
Ég tek þó fram að ég tel mér skylt
að taka við sigurlaunum.

Af einhverjum óskiljanlegum orsökum hlaut ljóð þetta ekki náð fyrir augum dómnefndar þess menningarfélags er blásið hafði til ljóðasamkeppni í þetta sinn.